Warsaw - the Capital

Achilleion Palace - Corfu - Greece

Achilleion Palace is one of the landmarks of a lovely Greek island of Corfu, located at the Ionian Sea. The Palace was built following a wish expressed - in 1888 - by Sisi aka Austrian Empress Elisabeth. The man behind the design was an Italian architect Raffaele Caritto. The German Kaiser Wilhelm II purchased Achilleion in 1907. During Kaiser Wilhelm's visits a lot of diplomatic activity used to take place in Achilleion and it became a hub of European diplomacy.

During World War I, the Achilleion was used as a military hospital by French and Serbian troops. After World War I, it became the property of the Greek state according to the treaty of Versailles and the war reparations that followed in 1919.

In the years between World War I and World War II the Achilleion property was used to house various government services and at the same time a number of artifacts were auctioned off.

During World War II, the axis powers used the Achilleion as military headquarters. After World War II, the Achilleion came under the management umbrella of the Hellenic Tourist Organisation (HTO).

In 1962 the Achilleion was leased to a private company that converted the upper level to a casino and the lower grounds to a museum. In 1983 the lease was terminated and the palace management was returned to the HTO. In 1994 the European Union Summit Meeting took place in the Achilleion.

The James Bond fans should consider visiting the Achilleion Palace for a simple reason: the casino scene of the James Bond film For Your Eyes Only (1981) was filmed there...

© Photographer: Lyngbyvej | Agency: Dreamstime.com
© Photographer: Lyngbyvej | Agency: Dreamstime.com

Planning for a Safe Trip

By Scott Stewart

 

In light of the current U.S. State Department global travel warning, it seems an opportune time for a discussion on how to prepare to travel safely. Perhaps the most important key to remaining out of harm's way while traveling or working abroad is to know and understand -- in advance -- some of the idiosyncrasies of each country's bureaucracy and the security risks that have been identified for your destination. This knowledge and guidance will then allow you to decide whether to even travel to a particular destination. If you do decide to travel, it will help you plan and implement proper precautions for the environment you will be visiting. Fortunately, finding safety and security information for your destination country is easier than ever in the Internet age.

 

Travel Advisories and Consular Information Sheets

 

One of the most important first steps U.S. travelers should take before beginning a trip is seeing what the U.S. government says about your destination country. A great deal of information can be obtained from the U.S. government. Travelers accordingly should read the consular information sheet and check for travel warnings and public announcements pertaining to their destination countries before embarking. Such information can be obtained in person at passport agencies inside the United States or at U.S. embassies and consulates abroad. This information can also be obtained by calling the U.S. State Department, but the quickest and easiest way to obtain it is online: The State Department publishes them all on its website here.

 

A "travel warning" is a document recommending that travel to a specific country be deferred or avoided. A "public announcement" is intended to disseminate information about short-term conditions that could pose a risk to American travelers. Public announcements can be issued even when the U.S. government is not sure Americans will be specifically targeted but is concerned that a potential threat exists. The State Department often will issue public announcements regarding terrorist threats, coups and large public demonstrations, and sometimes will publish them to note upcoming anniversaries of significant past terrorist events.

 

The State Department issues travel warnings for only a handful of countries. Many countries do not have any active public announcements pertaining to them, but the department maintains a "consular information sheet" for every country, even countries the United States does not have formal diplomatic relations with, such as Iran. The consular information sheet is a useful document that provides information not only about what documents you need to enter the destination country but also on crime, safety, security, political stability, in-country medical care, currency regulations and road safety. It also contains contact information for the U.S. embassy and U.S. consulates (if any) in the country. The consular information sheet also usually contains a link to the local U.S. embassy's website.

 

It is a good idea for travelers to print out a copy of the consular information sheet and take it with them on their trip. At the very least, travelers should be sure to print out or write down the phone number of the U.S. embassy -- including the after-hours phone number (which generally rings into the Marine security guard on duty at the embassy's security command center, normally referred to as "Post One," or to the embassy's duty officer). The paper with the embassy contact numbers should be kept separate from the traveler's wallet so that if the wallet gets lost or stolen, the contact information will not be lost with it.

 

Significantly, consular information sheets generally do not provide advice or security recommendations to travelers. They are intended to provide just the facts, and travelers are then supposed to use the information provided in the consular information sheets to make their own judgments and determine their own courses of action. Because of this, if the consular information sheet for your destination country actually breaks this protocol and does make a recommendation, you should take that recommendation seriously.

 

It is also prudent for American travelers to register with the U.S. State Department before leaving the country. This will be helpful not only in case something happens to you while abroad or if there is a crisis in the country you are visiting, but also if there is a family emergency in the United States and someone needs to locate you. Registration is free, is accomplished via a secure website and only takes a few minutes. You can register online at with the State Department here. Foreign citizens should also register with their respective embassies if their countries offer similar programs, like Australia's "Smart Traveler."

 

Other Government Travel Reports

 

In order to ensure that I am getting a balanced look at a specific country and to obtain more detailed information, I generally like to look at travel advice from several additional countries -- namely, the British, Canadian and Australian governments. The British travel advice website can be found here, the Canadian website here and the Australian website here.

 

The U.S. State Department's Bureau of Consular Affairs coordinates daily with the British, Canadian and Australian governments, so the four countries will have largely the same big picture of the security environment in a specific country. It is very unlikely that you would find a U.S. travel advisory warning against travel to country X and then visit the British travel advice site and read that visiting country X is fine because everything is "just ducky" there.

 

However, the real value to be gained by reading these different reports is at the granular level. The anecdotal cases the foreign governments discuss in their travel sheets may differ from those contained in the U.S. consular information sheet. For example, while compiling a travel briefing for a client once, I noted in a British advisory that British citizens in a particular city had been victimized by local criminal gangs who had begun to engage in "express kidnappings" -- something that the U.S. consular information sheet did not note. Express kidnappings, which are short-term kidnappings meant to drain the contents of the victim's bank account via his or her ATM card, were new for that country. Even though we had seen the tactic used elsewhere in the region, it was helpful to be able to warn our customer of the new threat. So in that case, reading the British advisory in addition to the U.S. consular information sheet was well worth my time.

 

Another great source of granular crime and safety information is the annual crime and safety report issued by the American Regional Security Officer for a particular country or city. Sometimes, these reports can be found on the embassy's website, but they can also be read on the Overseas Security Advisory Council's website here. While some OSAC material is for constituent use only, crime and safety reports can be read by anyone and no login is required.

 

It is also important to remember that conditions in your destination country can change. Because of this, if government travel sites were checked far in advance of the trip, they should be checked again shortly before departure to ensure that no critical changes have occurred.

 

Other Information

 

When travelers leave the United States, they are no longer subject to U.S. laws and regulations but to the laws of the country they are visiting. Therefore, travelers need to learn as much as they can about those local laws before they travel.

 

Travelers should also keep up with the political situation in their destination country and that of the region it is in. Many websites, including Stratfor, are excellent sources of information pertaining to political, terrorism and security information. General information on the country, its government, culture, customs, etc., can be found at the library or online through any number of websites such as the National Geographic Society and the CIA's World Factbook.

 

Travelers should also familiarize themselves with maps of the areas they will be visiting. This will not only help them avoid being victimized by unscrupulous cab drivers and identify key locations such as their hotel or embassy, but can also help keep them from wandering into dangerous areas.

 

The destination country may also have informative government websites, such as a site run by the government department of tourism or the country's embassy in the United States. For obvious reasons, these sites should be read carefully. In most cases, the host country government will want to be as positive as possible to encourage tourism. Therefore, such sites rarely provide any information on crime and security because they fear it could scare tourists (and their money) away. If such sites do acknowledge security problems, this is a strong indicator that the problem is too large to ignore and you should pay close attention to any warnings the sites provide.

 

Health Information

 

Prior to travel, you should also go the U.S. Centers for Disease Control and Prevention's travel health information site, which can be found here. This site provides a wealth of information about vaccinations required for specific countries and regions and provides important tips about avoiding insect-borne diseases such as malaria and dengue fever as well as food- and water-borne ailments such as cholera and amoebic dysentery. The CDC also issues travel health precautions and warnings as well as information on sporadic outbreaks of dangerous diseases.

 

Travelers should also consult with their doctor well in advance of their trip to ensure their vaccinations are up to date and that they have time to receive all the required vaccinations for their destination before they depart. Your doctor can also prescribe anti-malarial medication if required. Even travelers in good health need to ensure they have the appropriate vaccinations and should take measures to avoid contracting dysentery and other food- and water-borne illnesses. (It is very difficult to have fun on a vacation when you are sick and unable to leave your hotel room.) Many times, travel health clinics will not only give vaccinations but will also issue handy medical travel kits that contain adhesive bandages and an assortment of over-the-counter pharmaceuticals such as pain relievers and anti-diarrhea medicines. Sometimes these kits will even contain prescription antibiotics for use in case of severe dysentery.

 

Insurance

 

Another consideration is insurance. You should check your homeowner's insurance policy or call your insurance agent to determine if your property insurance policy will cover losses or theft abroad. It is also prudent to find out if your health insurance will cover you overseas. In many instances, insurance companies will pay for all or a portion of medical coverage overseas, but you will often have to pay for the services at the time they are provided and then get reimbursed by the insurance company once you return home. Therefore, you should ensure that you have a way to pay for any necessary medical treatment. The U.S. embassy can provide assistance in the way of emergency loans to pay for your medical treatment, but such assistance requires a lot of paperwork.

 

You should also determine whether your medical insurance will pay for the cost of medical evacuation (medevac) in the case of a dire medical emergency. For example, a colleague of mine at the State Department had to be medevaced from Khartoum with cerebral malaria because local medical professionals could not stabilize him and did not have adequate facilities to care for him in Sudan.

 

Travelers going to a country with very poor in-country medical care and whose insurance will not pay for medical evacuation should give serious consideration to purchasing a medical insurance policy for the trip that will cover the cost of medical evacuation, which can run into the tens of thousands of dollars. Chances are, you will not need to be medically evacuated. But if you do, the cost of not having the coverage can be staggering.

 

Editor's Note: This Security Weekly is a condensed version of a chapter from Stewart's book, "Shrewd as Serpents and Innocent as Doves: A Practical Security Guide for Christian Travelers."

 

"Planning for a Safe Trip is republished with permission of Stratfor."

Martyna Wojciechowska - wywiad - 2012/12

EXISTENCE, grudzień 2012

 

 

W dobie tabloidyzacji i nienasycenia ze strony czytelników znane osoby same z siebie dostarczają pożywek mediom, żeby tylko było o nich głośno, bo modne stało się twierdzenie: nie ma Cię na pierwszych stronach gazet - nie istniejesz . Ty tego nie robisz, a jednak istniejesz…

 

Bo ja nie traktuję siebie za bardzo serio. Mam na myśli literalnie - Martyny Wojciechowskiej czy Martyny jako osoby publicznej. Za to bardzo poważnie traktuję swoją pracę, a to, co chcę ludziom przekazać rzeczywiście mnie obchodzi. Traktuję też siebie serio w roli mamy czy córki. Mnie chyba to nasze polskie gwiazdowanie i parcie na obecność w mediach na siłę jakoś śmieszy. Wydaje mi się, że wielu ludzi, szczególnie tych, którym zależy na karierze w szeroko rozumianych mediach angażuje się w romans z nimi aż za bardzo. Ale żeby nie było - mnie też, kiedy zaczynałam, zdarzyło się niestety tę granicę przekroczyć.

 

Gdzie znajduje się ta granica?

 

Granica leży pomiędzy życiem, które mamy naprawdę, tym, jacy naprawdę jesteśmy i tym drugim życiem, które z jakiegoś powodu udajemy, żeby coś osiągnąć, jak sądzę. A chyba lepiej jest po prostu pozostać po właściwej stronie i być sobą. Bo jeżeli nie masz problemu z tym, co w życiu robisz, jakie wartości wyznajesz i jakimi ludźmi się otaczasz - nie musisz do niczego sztucznie aspirować.

 

…czyli Ty jesteś sobą zawsze?

 

Tak. I dobrze mi z tym. Nie ma to dla mnie znaczenia czy to jest redakcja National Geographic, czy impreza w blasku fleszy, czy też mój oficjalny profilu na facebooku, gdzie zresztą często zamieszczam całkiem prywatne wpisy. Najzwyczajniej w świecie nie celebruję tak bardzo faktu, że jestem osobą znaną.

 

Ale nie zawsze tak było

 

Przyznaję, że trochę inaczej wyglądał mój świat, kiedy prowadziłam Big Brother’a.  Szalenie się zresztą „spinałam” tym faktem, choć wtedy wydawało mi się, że wcale nie. Dziś rynek jest już tak nasycony, że chyba nie da się zdobyć takiej popularności i zrobić kariery w tego typu sposób. Weszłam w ten świat kompletnie nie wiedząc, czym on jest i w co się pakuję. Trzy dni po wyemitowaniu pierwszego odcinka nie mogłam przejść normalnie ulicą, bo wszyscy mnie rozpoznawali. Kompletny szok. Trochę w tym pogubiona, narzuciłam sobie jakiś dziwny rygor czesania się, malowania i idealnego wyglądania, bywania na salonach, odpowiadania na pytania wszystkich i w ogóle. Na szczęście bardzo szybko zrozumiałam, że nie tędy droga.

 

Mam wrażenie, że media Cię oszczędzają, matki zachwalają za to, że po tym, jak zostałaś mamą, cały czas realizujesz sobie marzenia, a zazdrośnicy siedzą cicho.

 

Nie mam takiego przekonania, że wszyscy mnie lubią i chwalą. Wiem, że jest wielu ludzi, którzy podziwiają to, co robię, bo dostaję na to dużo dowodów. Ale zdarzają się też zupełnie odwrotne historie, kiedy ktoś całkowicie podważa to, co w życiu zrobiłam, chociaż w ogóle mnie nie zna, nie był ze mną na żadnej wyprawie i nie przeczytał żadnej mojej książki. Myślę, że polaryzuję opinie, ale przyjmuję to na spokojnie.

 

Polaryzujesz mimo że nie robisz nic, co dobrze „sprzedałoby się” do gazet. Żadnych afer...

 

…i romansów, o których opowiadam  na prawo i lewo. Na co dzień chodzę bez makijażu, więc nawet jeśli ktoś sfotografuje mnie, jak wychodzę z siłowni, to nie jest to w żaden sposób nośne, ani sensacyjne, bo dokładnie tak  samo wyglądam w każdym moim programie. Więc kiedy tak bardzo skupiamy się na tym, żeby się wykreować na kogoś, kim nie jesteśmy, to wtedy  jest to idealne pole do medialnej pożywki. A ja tego nie potrzebuję. Wiodę życie zgodne z tym, kim jestem. I myślę, że w tym tkwi sukces.

 

A sukces mamy „na walizkach”, której dziecko nie płacze, gdy czasem wyrusza na kraniec świata?

 

Marysia jest przyzwyczajona do tego, że wyjeżdżam i nigdy nie miała z tym problemu. Pewnie dlatego, że było tak od początku i to jest jedyny świat, który zna. Mamy też taki system, że kiedy ja się pakuję to ona też bierze swoją walizkę i przeprowadza się do babci, co zresztą uwielbia. Albo na przykład wywożę ją na czas mojego wyjazdu na wakacje. Tym samym obie podróżujemy, obie na siebie czekamy i obie z radością do siebie wracamy. Gdyby było inaczej, gdybym widziała, czuła, że coś jest nie tak albo poprosiłaby, żebym została, to prawdopodobnie musiałabym zmienić styl życia. Na szczęście mam bardzo mądrą mamę, która może nie do końca rozumie mój styl życia, ale akceptuje moje wybory. I odkąd urodziła się Marysia powtarza mi jak mantrę, w chwilach dopadających mnie czasem wyrzutów sumienia, że najistotniejsze, co trzeba dać własnemu dziecko, to poczucie, że jest kochane i najważniejsze. I że mimo bycia matką nie wolno zapominać o sobie. Wzięłam to sobie do serca.

 

Czyli podróżniczka z dzieckiem - rzadkie połączenie.

 

Gdy byłam w ciąży wszyscy mówili mi, że to niemożliwe. A ja upierałam się, że dam radę, że przecież nie będę musiała wybierać ani chodzić na kompromisy. Jak się okazało jednak muszę, bo kiedyś potrafiłam zniknąć w podróży na 8 miesięcy, a teraz staram się nie wyjeżdżać na więcej niż dwa tygodnie. Jest inaczej, bo przez to, że jest Marysia, uwielbiam wracać do domu tak samo, jak rezerwować bilet na wyjazd.

 

... ale w cenę biletu wliczone jest też niebezpieczeństwo. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że to, co robisz, często jest ryzykowne?

 

Wcale nie prowadzę aż tak niebezpiecznego życia, jak mogłoby się wydawać!

 

Nie żartuj. Ja mam wrażenie, że Ty masz nie jedno, a kilka żyć. To, co pokazujesz w swoich programach, wywołuje ciarki na plecach. Nie chcę nawet myśleć, co robisz, kiedy kamery są wyłączone.

 

Ja uważam i zawsze to powtarzam, że życie samo w sobie jest niebezpieczne i wcale nie trzeba wyjeżdżać na szalone wyprawy, żeby coś złego nam się przydarzyło. Ja mam wręcz odwrotne doświadczenia. Najgorsze historie dopadły mnie w najmniej spodziewanych momentach, a już na pewno nie tam, gdzie hipotetycznie było najbardziej niebezpiecznie. Kręgosłup złamałam na nartach, wypadek samochodowy miałam wcale nie gdzieś na rajdzie, tylko podczas normalnego przejazdu, a chemioterapię musiałam przejść, bo tak po prostu - poważnie zachorowałam. Takie jest życie.

 

Chyba już na to życie trochę się uodporniłaś po takich doświadczeniach. Mówią, że silna z Ciebie babka. Dopada Cię czasem taki zwyczajny, prozaiczny smutek albo rozczarowanie? Wkurzasz się czasem, bo coś nie wyszło?

 

Ludzie mają trochę wypaczone postrzeganie mediów. Przecież nasze problemy niczym nie różnią się od problemów innych. Każdy ma jakąś pracę. Jedni pracują w warzywniaku, inni ratują ludzi, a kolejni idą do telewizji. Szarość życia? Jak każda kobiet czasami wstaję rano, patrzę w lustro i myślę sobie, że mam fatalną cerę, powinnam schudnąć, a do tego nic mi się ostatnio nie udaje. Ale tylko czasem tak mam, bo generalnie nie mam natury osoby, która narzeka. Poza tym od lat jeżdżę po świecie, a to pozwala mi relatywizować wszystko, co widzę i poznawać prawdziwe problemy - wtedy moje są niczym, jak racjonalnie to sobie porównam.

 

To Cię sprowadza na ziemię.

 

A co mnie totalnie sprowadza do parteru? Wystarczy wejść do Kliniki Transplantacji Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej we Wrocławiu i wtedy jak na dłoni widzisz, co jest w życiu ważne. Zaangażowałam się w budowę Przylądka Nadziei, nowej kliniki dla dzieci chorych na raka i ich rodziców, bo nie ma nic ważniejszego od ratowania życia. Ludzie, którzy tam pracują, dniami i nocami odbierają telefony, i pracują na najwyższych obrotach. Od ich błędu zależy wszystko. W związku z tym moje problemy i moja odpowiedzialność jest zerowa w porównaniu do tego. Bo w mediach tak naprawdę robimy coś, co jest ludzkości umiarkowanie potrzebne - czyli dostarczamy im rozrywki. Niektórzy dostarczają też informacji i to jest już trochę bardziej przydatne.

 

„Kobiety na krańcu świata” to jednak coś więcej niż tylko czysta rozrywka. Skąd pomysł na program? W jakimś sensie szukasz w tych kobietach siebie

 

Kobiety są umowną iskrą do tego, żeby powstał taki program, bo to nie jest tylko o nich, ale o ludziach, zwyczajach, tradycjach i kulturach, a kobiety są wyjątkowym punktem wyjścia do tego, żeby o tym opowiadać. Dlatego pomyślałam, że dobrze gdyby te wszystkie odcinki miały jakiś wspólny rys i padło na kobiety.  To one w największym stopniu są strażniczkami wartości i mają dużo trudniej, więc  ich droga jest z reguły ciekawsza niż mężczyzn. Kobiety przełamują pewne bariery i stereotypy, i to mnie zainteresowało. Mimo że często są niewykształcone i żyją na krańcu świata. W gruncie rzeczy ich życie jest podobne do naszego, bo mamy te same plany, marzenia czy potrzeby.  Ale gdybym nie była tak dojrzałą kobietą i nie miała córki, to prawdopodobnie nie potrafiłabym robić tego programu w taki sposób, bo zwyczajnie nie rozumiałabym ich wyborów.

 

Czy w związku z tym jesteś feministką?

 

Całe moje dotychczasowe życie pokazuje, że może nie tyle walczę na barykadzie, ale swoimi wyborami, swoją droga życiową mówię, że kobiety maja prawo robić to, na co maja ochotę. Nie uznaję sztucznych ograniczeń - że powinnyśmy, nie powinnyśmy, wolno, nie wolno. Każdy jest oddzielną jednostką i mamy prawo robić to, co kochamy i w co wierzymy. W związku z tym mogę powiedzieć, że jestem feministką, ale przyznaję, że niektóre rzeczy wynikające z podziału ról bardzo mi się podobają i wcale się od nich nie odżegnuję. Na przykład podawanie mi płaszcza przez mężczyznę, choć w moim przypadku to zwykle jest podawanie kurtki motocyklowej (śmiech). 

 

Podróżnicy podróżują dla siebie czy dla innych?

Nie czarujmy się, podróżnicy to często osoby o osobowościach egocentrycznych. Ale można jeździć po świecie i kolekcjonować emocje, obrazy tylko dla siebie albo, jak niektórzy, się tym dzielić. Ja przywożę wspomnienia  w postaci zdjęć, filmów i zapisanych tekstów, ponieważ chcę pokazywać to ludziom. Wiem, że nie wszyscy podróżują, są tacy, którzy nie chcą, bo nie lubią, nie mają potrzeby, pieniędzy i wydaje mi się, że w jakimś sensie ten świat im przybliżam. Tak naprawdę najszczęśliwsza jestem właśnie wtedy, kiedy jestem w drodze, ale równie szczęśliwa jestem wtedy, kiedy wracam, wydaję książkę i widzę, ile daje radości innym.

 

Znasz smak prawdziwych wakacji? Przypomnę, że to jest taki czas, kiedy nie pracujesz, odpoczywasz i wyłączasz telefon.

 

Tak, byłam nawet na takich wakacjach. Dwa tygodnie lipca w Krynicy Morskiej z Marysią. Siedziałyśmy na plaży i budowałyśmy zamki z piasku. Codziennie rano jadłyśmy śniadanie na stołówce, pakowałyśmy leżaki, parasolki, kapelusze, zabawki i maszerowałyśmy nad morze. Było super, aż żal mi było wyjeżdżać. 

 

Poznałaś tyle, historii, tajemnic, rytuałów, miejsc i kobiet, które mieszkają gdzieś, gdzie nasz umysł nie dosięga. A znalazłaś wśród nich siebie?

 

Moją kopią, tylko w wersji ciemnowłosej, jest Zita Sefo Martel z Samoa, którą spotkałam w Apii i od razu poczułam, że mamy tą samą energię. Do tej pory utrzymujemy kontakt. Obie torujemy sobie drogę w męskim świecie. Ona jest sternikiem tradycyjnych łodzi, jako jedyna kobieta w Polinezji! Ja może nie robię aż tak spektakularnych rzeczy, ale podobieństwo doświadczeń jest czymś, co nas spaja.  A kobietą którą podziwiam, jest Heather Swan, bohaterka mojego programu z Australii. Miała prawie 40 lat, kiedy spotkała swojego obecnego męża i postanowiła całkowicie zmienić swoje życie. Z zabieganej mamy dwójki dzieci z nadwagą i lękiem wysokości została po kilku latach rekordzistką świata w dwóch najbardziej ekstremalnych dziedzinach skoków spadochronowych. I ja, jako 38-letnia kobieta, przypominam sobie jej historię, żeby pamiętać, że wszystko, co najlepsze, dopiero przede mną (śmiech).

Skoro Cię inspiruje to rozumiem, że Ty też byłabyś skłonna do jakiś poświęceń dla…kogoś.

 

Ona nie zrobiła tego dla faceta, tylko dla siebie, ale faktycznie pod jego wpływem. Wierzę, że to wcale nie musiał być mężczyzna, równie dobrze mogłaby to być jakaś fascynująca kobieta, która stanęłaby na jej drodze czy historia, która by ją zainspirowała.

 

Jaka jest Twoja recepta na sukces?

 

Pozytywny stosunek do świata. Skupiam się na tym, co mogę robić, a nie na tym, czego nie mogę.  Albo nie zauważam, że nie mogę i po prostu to robię. Ja mam takie głębokie przeświadczenie, że mogę wszystko, dlatego sięgam po to, co pozornie wydaje się niemożliwe. Kiedy pierwszy raz powiedziałam głośno, że pojadę w rajdzie Dakar, zdobędę Koronę Ziemi, będę naczelną trzech niesamowitych tytułów i mamą, to wtedy wydawało się to nie do zrealizowania. Być może gdybym zaczęła myśleć o tych wszystkich ograniczeniach, to nie zrobiłabym kroku dalej. Ale na szczęście nie mam nawyku myślenia nad ograniczeniami.

 

„Podróżować to żyć”, „Podróż jest jak gra, zawsze towarzyszy jej korzyść albo strata, i to zwykle z nieoczekiwanej strony”- to definicje niektórych podróżników. Ty też masz już swoją? 

 

Podróż to dla mnie droga i styl życia - nie przemieszczanie się z punktu A do punktu B. To proces, który nieustannie toczy się w naszej głowie. Otwarcie się na nowe. Zmiana. Niesamowite historie i życie zatrzymane w niekiedy bardzo wyjątkowym kadrze.

 

A kiedy już w tej swojej podróży docierasz na szczyt…

 

Patrzę z niego na inne wysokie góry i myślę, że mam jeszcze tyle do zrobienia i tyle do zdobycia, a jestem dokładnie w połowie drogi… Sama droga na wierzchołek jest trudna, mozolna i okupiona ogromnym wysiłkiem psychicznym i fizycznym. Na dodatek kiedy już na niego docierasz, nie możesz przebywać tam zbyt długo, bo powietrze jest rozrzedzone. Dlatego szybko trzeba się nim nacieszyć  i zastanowić jak bezpiecznie zejść. Myślę, ze wiele osób „ze szczytu” zapomina o tym, że tak samo trudne jest wejście jak i zejście z niego. Wydawać by się mogło, że dużo w tym metafory, ale wcale nie... Przekładam sobie tę sytuację ze szczytu Everestu na inne, które spotykają mnie w życiu i myślę, że to właśnie góry nauczyły mnie najwięcej pokory.

http://martynawojciechowska.pl/pl,existence-grudzien-2012

Geogre Friedman's Geopolitical Journey

George Friedman - founder of Strafor, a company providing intelligence – decided to spent some time in travelling Europe. The idea is to be able to better understand the countries he is supposed to write about. Below a very interesting part of his first article. More can be found on Stratfor website.

There is another part of geopolitical travel that is perhaps the most valuable: walking the streets of a city. Geopolitics affect every level of society, shaping life and culture. Walking the streets, if you know what to look for, can tell you a great deal. Don’t go to where the monuments and museums are, and don’t go to where the wealthy live. They are the least interesting and the most globally homogenized. They are personally cushioned against the world. The poor and middle class are not. If a Montblanc store is next to a Gucci shop, you are in the wrong place.

Go to the places where the people you will never hear of live. Find a school and see the children leave at the end of the day. You want the schools where there is pushing and shoving and where older brothers come to walk their sisters home. You are now where you should be. Look at their shoes. Are they old or new? Are they local or from the global market? Are they careful with them as if they were precious or casual with them as they kick a ball around? Watch children play after school and you can feel the mood and tempo of a neighborhood.

Find a food store. Look at the food being offered, particularly fruits and vegetables. Are they fresh-looking? What is the selection? Look at the price and calculate it against what you know about earnings. Then watch a woman (yes, it is usually a woman) shopping for groceries. Does she avoid the higher priced items and buy the cheapest? Does she stop to look at the price, returning a can or box after looking, or does she simply place it in her basket or cart without looking at the price? When she pays for the food, is she carefully reaching into an envelope in her pocketbook where she stores her money, or does she casually pull out some bills? Watch five women shopping for food in the late afternoon and you will know how things are there.

Go past the apartments people live in. Smell them. The unhealthy odor of decay or sewage tells you about what they must endure in their lives. Are there banks in the neighborhood? If not, there isn’t enough business there to build one. The people are living paycheck to paycheck. In the cafes where men meet, are they older men, retired? Or are they young men? Are the cafes crowded with men in their forties drinking tea or coffee, going nowhere? Are they laughing and talking or sitting quietly as if they have nothing left to say? Official figures on unemployment can be off a number of ways. But when large numbers of 40-year-old men have nothing to do, then the black economy — the one that pays no taxes and isn’t counted by the government but is always there and important — isn’t pulling the train. Are the police working in pairs or alone? What kind of weapons do they carry? Are they everywhere, nowhere or have just the right presence? There are endless things you can learn if you watch.

All of this should be done unobtrusively. Take along clothes that are a bit shabby. Buy a pair of shoes there, scuff them up and wear them. Don’t speak. The people can smell foreigners and will change their behavior when they sense them. Blend in and absorb. At the end of a few days you will understand the effects of the world on these people.

On this I have a surreal story to tell. My wife and I were in Istanbul a few months ago. I was the guest of the mayor of Istanbul, and his office had arranged a lecture I was to give. After many meetings, we found ourselves with free time and went out to walk the city. We love these times. The privacy of a crowded street is a delight. As we walked along we suddenly stopped. There, on a large billboard, was my face staring down at us. We also discovered posters advertising my lecture. We slunk back to our hotel. Fortunately, I am still sufficiently obscure that no one will remember me, so this time we will try our walk again.

There are three things the geopolitical traveler must do. He must go to places and force himself to see the geography that shapes everything. He must meet with what leaders he can find who will talk to him in all parts of society, listening and talking but reserving a part of his mind for the impersonal reality of the world. Finally, he must walk the streets. He won’t have time to meet the schoolteachers, bank tellers, government employees and auto repairmen who are the substance of a society. Nor will they be comfortable talking to a foreigner. But geopolitics teaches that you should ignore what people say and watch what they do.